Bildiniz mi
Hep Benimleydiniz Ya da Ben Sizinleydim
Hayat tekrarı olmayan çetin bir oyundu.
Ve biz bunu öğrendiğimizde,
Geriye beyhude bir sabrın altında ezilmişliğimiz kaldı.
Elbette aynı kökün filizi olmasak da,
Aynı pınarın hayat verdiği selvilerdik,
O sebepledir hayat cıvamız sizinle birdi.
Esasen
Ne ben öndeydim, ne de siz gerideydiniz,
Birimiz Mir’ken diğerimizin pir oluşu ondandı.
Kendimce dilbazdım ve hep uzun solukluydu hayallerim.
Tüm savaşlarım sizin içindi,
Sizin için yaktım bütün gemileri.
Ve...
Çok şeydi edalı bir bakış, sımsıcak bir buseniz...
Nerden bileceksiniz, boş zamanların ezber provalarını,
Sıradan hecelerin şiirselliğini,
Bir merhaba büyüsünü, bir tebessüme kekeme oluşumu,
Ben
saçlarınızı
tel
tel
özleyecek
kadar
sevdim sizi...
Kalbiniz tek sığınağım,
Gözleriniz hayat penceremdi.
Ondandı göz kamaştıran aydınlığım,
Ön dörtlüden kırkbeşliğe kadar kuşanarak dimdik duruşum.
Ve
Siz,
Gittiniz,
Elimde bir uçurum açıldı,
gonca bir çiçek gibi kokladığım.
Ben sizi çok bekledim,
gözlerinize tutuklu çağlarda,
Özlem,
dinmez bir hicrandı yanık mısralarda...
Oysa,
İsminize tutkundum, siz bilemediniz,
Bütün cümleler adınızın eş anlamıydı.
Bütün isimler kanardı içimde, inceden inceye,
Kime baksam, size benziyordu,
Bir şarkının nakaratı gibi,
içime işliyordu yokluğunuz.
Her gün ertesi,
Derin bir sızıydınız,
içimden söküp atamadığım.
Kızamadığım tek yadigardınız,
Çocukluğum, gençliğim,
ve ilk heyecanımdınız,
Bilemediniz...
Bir sırrın yarısıydım, diğer yarısı sizdiniz,
Üstelik hala sizi çok...
ama çok özlüyorum.
...
Geçen yıllar çare değil,
kabuk oldu yaralarıma,
Hala toz pembe, her şey bıraktığınız gibi,
Her köşede siz çıkıyorsunuz,
Her şarkı sizi anımsatıyor.
Çoğu zaman, bir boşluğa kucak açışım,
Sıradanlaşsa da, gölgelerle muhabbetim.
Olsun...
Hayaliniz varken öyle çok sebebim var ki,
Yaşama dair.
Karmaşadan uzak ve bir o kadar net.
Üstelik şimdi!
Gözlerimde gördüğünüz bu yangın,
Sonu vuslat olan bu umudun ışıltısıdır.
Bildiniz mi?
Celal Şahbaz (yorgunkalem)
