Hep Gecenin Önündeydiler

dil döner ağız içinde,
biriktirir kulaklara yaşanılmışları,

anlatılsa da anlatılmasa da
yaşananlar hep kendi kıvamında...
kimi zehir, kimi bal tadı bıraktı belleklerde,
anlatıldılar gecede hiç sabah olmayacakmışcasına...

kaşındı yaralar, kanadı yaralar, kurudu yaralar...
uzun gecelerde anlatılanlar da çekip gittiler
veya
gitmişlerdi,
belki de hiç gitmediler...

uyuşan bir dilin peltesinde dondursa da gece zamanı
-hafızalarımızda-
onlar hep gecenin önündeydiler...