Her Gölge Bir Gün Mutlaka Sahibine Geri Döner

önce iki parmak arası yok uykular
alışıktır sıkça sağ sol sinyalsiz dönüşlere yatak
sonra kızıl gece daha sarıya vurmadan
kestirmeden kaçak sabahlar
tanıdıkdır sesimin sessizliğine içimdeki ahmak
kahvaltı öncesi duman banyosu
kızgınım ya;
saçlarının kokusu geliyor sanki çıtır çıtır yanıyor
kül tablasından zehirini soluyorsun ateşin görüyorum
ve işte alnının ortasına söndürüyorum...

bak bu nalet suçluluk haletinin eros'u yine sana bakıyor
öyle ya ben de zerre kabahat yok...

halbuki; ne zaman küfre konsa dilim
ne zaman sana kıymaya meyilliyimdir
o zaman hep ben hatalıyımdır çok iyi bilirim...



gölgemi transit geçtiğim vakit bilirim ki
kendimi kendimden kaçırma seanslarımdayımdır
bilirim zoraki seni sahneye almışımdır
bilirim sen duvarsındır
ve;
bilirim o duvarlar uzaktan fırlatılmış kumandayla konuşmaz!
ama bilirsin sen de;
havada yürür işte yakınımda ne varsa
dişine göre ne varsa tekmemin...

alınma sen kendime sallıyorumdur her zamanki gibi
oysa uzaktan öpücük bile atmazdım bir vakit değil mi...




hatırlarsın;
bir gölge oyunudur derdim hayata
ve gölgelerin gözü olmaz
bilirsin;
gölgem ol derdim benim ,arka gözüm, aynam
oysa şimdi;
kendi gölgeme yabancıyım...
önünden eğilerek geçmem saygıdan değil
sanki kaçmalıyım görünmemeliyim bu çirkef halimle
kovalıyorlar sanki ardımdan
ve görünmemeliyim bu acı suratla ki; ayna/sızlar...

işte sen kadar; bir tek kendime acımayı sevemedim


ve unutma;
her gölge mutlaka kendi Toprağına_sahibine bir gün geri döner!


ya yaşarken
ya öldüğünde...!





ToprağınSesi