Her Ölüm Kendini Kutsadı

her ölüm kendini kutsadı
o taş avluda
kalemi tüketince hikayesi

soluk güz ikindisinde saklandı öykünün kara defteri
gayya'dan önce, yalan inkarı süpürünce son tas dökülürken gusüle
yandı belki, dumansız bir ülkede


belki ağladı bakire düşler
belki de bir fahişenin saçları döküldü şiire
kasıklarına sancı bıraktı tamamlanmamış her öksüz sevişmeye

biz ki hangi kara döşeğin piçiyiz
duvaksız düğünlerin gelini

yalın bir çığlıktan dökülen
yarım baharın, yarım meyvesi

kökümüz toprağa ağır gelmiş
bir papatya
ya da çıyan tanesi

ilk yağmurda kusmuş bizi gece
sabahın ilk ışığına asılmış belki idam taburesi

seyyahın sırtında kamburduk irice kemik misali
ya da zulasında çamur
vurulduk, zulmün köprücük kemiğinden döküldük

kurşuna bile ağır geldi öykülerimiz
ve öldük.



her ölüm kendini kutsadı
o taş avluda
kalemi tüketince hikayesi ... hüzün bile terk etti.