Her Yol Çizgilerde Birleşerek Biter

Sanki denizlerin altında kaybedilmişim
Kendimi hep gökyüzünde aramışım
Aldanarak maviliğe
Bakmayı bilememişim


Büyüsünde kalarak gökyüzünün
o denizde hiç yüzememişim.


Şimdi bu sessizlik yanımda
o zaman boşluktu arada
Anlamamışım


Varolmak kaybolmak demekmiş
O ince çizgide ise hep düşmüşüm


İstemişsemde hep o, yakında
kalpte kanda içimde olan uzakları
Her biten dakikada yeniden başlamamışım
Bakmamışım dünyama


kan biter toprağa
çiçekler arda kalan, uzaklıklara
topraktaki su da yaşatır onları
Sonu bu çizgilerin, yaşadıkça
arkamı dönerek açmışım güneşe kollarımı


Anlasamda şimdi
Bir hiçim yaşamadan ölen
Hocanın dediğinden.
Bilememişim cahillikten.


Şimdi denizimdeyim
Farklı renklerle dünyalarımın içinde
Hep keşfedilmeyi bekleyen yakınlardan
geçmişi kazanarak,
koşarak güneşe, hep yarınlara gitmişim.