Herkesin Derdi Kendine Ağır

Cin çıkaran hocalar gibiyim bu aralar
Kime el uzatsam , içindeki şeytan şaha kalkıyor ...

Kalemimde ıtırlı bir bitki
Bir ısırgan otu tadı var
Değdiği yerden kabarıyor , kağıdın dili
Yazamıyorum

Bir kentin
Otobüs terminaline bıraktım
Emanette rehin kaldı bahar
Hasret alacası düşlerim, gülüşlerim
Öyle kalabalık bir çığlıkta
Adın yine paragraf başı

Sen akşam kızılında açan , ezan çiçeğim
Islığımda dert faslı
Yok oluşunun ardından
Avuçlarıma düşen
Ecelimin soğuk ter tanesi

Yüzüme vuran bütün güneşleri
Sokak lambalarıyla aldattım
Ve şimdi düşen bir yaprak var elimde
Kokunu ver mektup yazacağım

Yokluğunun sabrı düşüyor
Göz kapaklarımdan
Vakit son sözünü besteliyor
Çetin bir kış uykusuyum
Enkaz altında her bir dilek

Böyleyim bu aralar
Kalemimde ıtırlı bir bitki
Bir ısırgan otu tadı var
Değdiği yerden kabarıyor , kağıdın dili

Şimdi
Yak ne varsa geçmişte
Kirli duygular utansın
Ve aç gözlerini
Yeniden başlamak için
Artık temiz bir sayfasın

Bana gelince sevgili
Dokunursan
Üzerine bulaşır harfler
Sarıp - sarmalar seni de bu kahır
Demem o ki
Herkesin yükü kendine ağır