Hezeyan

Bu aralar iletişim ağlarında
Problem var buralarda
Kar yolları tıkamış
İzin yok kavuşmalara
Kimse, kimseden haberdar değil
Mevsimden midir bilmem!

Sabahları hüzün hakim oluyor havaya
Geceleri derin kederler
Çocuklar utangaç
Hayallerini çizemiyorlar
Uçurtmaların kuyruklarına!

Yazık!
Ne hale geldi kefilsiz tebessümler
Aynalar kırık; parça parça
Cam parçalarından yegane dostluklar
Kurulmuyor, tamam da
Bu acı cam gibi batıyor can'a!

/Çıkış ne tarafta?/ diye
Herkes birbirine soruyor
Ürkek bakışlarla
Oysa kimse git/mek niyetinde değil
Bir sonraki yol ayrımına!

Ah!
Şaşkın biriktirdiğimiz tüm ümitler
Olabilirlikler, imkansıza çevrildi
Hüsran'la!

Hala şaşırabiliyoruz insanlara
Neden diyebiliyoruz ya
Cevabı bariz olsa da
Bir kez daha düşüyoruz dünyaya
Adem/Havva
Ne farkeder ki
Öğlenin bu saatinde
Dünya sarsılabiliyorsa ayaklarımızın altında!

Kemiklerim çatırdıyor bu aralar
Omurgalarımın şiddet'li sarsıntısından
Ürküyorum!

Bir elimde boya fırçası
Diğerinde can yortuları
Dünyayı boyuyorum rengarenk
Siyah'ı kendime adlederek!

Şimdi sussam
Boğulurum, biliyorum
İçimde binlerce baş/sız insan ölür!
Babamın terk-i diyarından başlar
Annemin mecburi gidişine kadar
Yıkılırım kendi içime
Tüm acıyan yanlarımı!

Artçı sancılar ruhumu ele geçirdi
Bu kaçıncı doğum
Bu kaçıncı ölü bebek
Yaşamak için çırpınan kucağımda
Sırf bu yüzden
Kimse dokunmasın bu aralar
Bana!