Hiç Doğmamıştı İnsanın Şeytanı

Hiç doğmadı hayata insanın şeytanı
Ve hiçbir mavide boğulmadı kan pıhtısı
Bir çocuğun dilekleri olmalı
Dilekler bir çocuğun çıkış yolu
Yolculuğu
Merak ediyorum
Aşk hala pastel boyalarla boyuyor mu dudaklarını
Merak ediyorum
Dudakların hala öpüyor mu pastel renkli yokluğu
Martılar beslenmeyi , kanat açmayı maviliklere
Öğreniyorlar mı hala anne şefkatiyle sizin oralarda
Ahhh sen
Afrika nın ücra bir köşesinde kaybolan
Vahşi yerliler misali
Ne çok kırmıştın kolumu kanadımı
Kapkara meme uçlarından beslenirken titremelerim
Ve bakışlarından düşüyorken aynalara kelimelerim. Yok oldun.
Bir melek gibi
Hiç doğmamışken hayata insanın cenneti
Ve hiçbir maviye uzatamamışken avuçlarımı
Bir çocuğun tutunduğu salıncakta okşamıştım dudaklarını
Mışlı mışıl acısı kalmıştı dilimde yağmur damlası kıvamında
Oysa ki toprağa düşer her damla
Kışa bırakır sancılarını şeytan
Ahhhh sen
Hep yaz sancılarını ,aşk kancıklıklarını. Hep yaz.
En sadık o.ospun benim gecelerde
En sadık yalancın
En mahrem uykuların
Morlara karışarak esen bir rüzgâr gibi teninde
Yelelerini Tanrıya teslim etmiş bir aslan gibi ruhundayım
Hala ruhunda mıyım?
Hiç doğmamıştı hayata aşkın şeytanı
Ve yüzüme damlamamıştı kan pıhtısı
Dileklerim bir çocuğun salıncağında
Gökyüzüne yolculuğu
Tutunabildiğince aşk
Tutabildiğince mavi renkli pastel bir yokluktu
Islak ve çırılçıplak...