Hiç Hatırlamıyorum ki
Hatırımdan çıktı
Bu günlerde
Aklımı fikrimi benliğimi
Öyle meşkul ederdiki
İsmini anmadığım
Bir saaniye bile yoktu
Zor gelecek unutmak
Canım yanacak
Diye düşünürdüm
Hiç hatırlamıyorum şimdi
O kahverengi saçlarını
Zülüflerini
Pamuk ellerini
Sarılınca
Zamanın durduğunu
Dünyaların benim olduğunu
Neşesini
Cilvesini nazını
Hatırlamıyorumki
Kiraz dudaklarını
Gamzelerini
Boynundaki küçük beni
O deniz gözlerini
Hatırlamıyorum
Buluşma yerimizi
Dut ağgcını
Sevgiliyken el ele gezdiğimiz
Yeşil parkları
Sıcak nefesini
Kokusunu
Ve hatta parfümünü
İnce belini
Hatırlamıyorumki
Takip etmesin beni anılar
Yokluğuna öyle alıştımki
Halimden kimseler anlamazken
Kalem kağıt imdadıma yetişti
İki satır karalayıp
Efkâr dağıtıyorum işte
Olmasaydı bu şarkılar
Bu türküler şiirler
İçli içli
Yaş bile dökülmeyecekti
Gözlerimden
Çıkıp gelse
Rüya diyeceğim
Dönüp bakamam bile
Ah ah
Çıkıp gelse
Kalkıp sarılamam
Doya doya
Hatırlamıyorumki
Yaralar zamanla
Kabuk bağlar bilirim
Acılar azalır
Ya hasretlik
Hasretlikte aynımı....?
Yaralar zamanla Kabuk bağlar bilirim Acılar azalır Ya hasretlik Hasretlikte aynımı....? -- Yaralar kabuk baylasada,zaman bazı değerleri ve olayları vakti geldiğinde yabir akşam yada bir sahilde yada bir son bahar mevsimindse hem unutana hemde unutulana hatırlatır fakat zaman geçmiştir ne fark eder varsın geçsin yinede unuttuk deriz ama hatırlarız, Yani unutmak kolay değil. Kalemine sağlık.
kalem kagıt insanın en vefakar dostu en zor anında yardımcısı oluyor bence kimselere diyemediklerimiz dizelerde paylaşıyor hüznümüzü sevincimizi bir anda şakır şakır döküveriyouz ak sayfala. fakat şu da bir gerçek ki kim derse ki unuttum külliyen yalan söylemiş olur insan elbette ki unutmuyor sadece aradan geçen zaman insanı gidenin yokluğuna alıştırıyor.
kutlarım değerli kalem ilhamın bol olsun selamlar.