Hiç Kimse

Mükemmel bir yalnızlıktı
Giyindiğimiz
Fena da durmadı üzerimizde
Mutluluk bir azıktı
Bulunmazdı heybemizde
Ve hüznümüzü örten kahkahaların
Büyürdük gölgesinde

Avuçlarımız
Bir yarayı kanatırdı bilmeden
Bir eşkıya büyütürdü içimizde
Bir yanımız dolaşırken
Eylül sokaklarında
Bir yanımız
Tuz gibi dağılırdı ardında

Her şey bırakılmaz ki tadında
Kimi tuz tadı bırakır
Kimi keçiboynuzu
Kimi gider iki büklüm kalırsınız ardında
Kimiyle karşılaşmamak için
Değiştirirsiniz yolunuzu

Mutluluğu herkes hak eder de
Sen biraz daha gülümsemelisin
İçinden geldiğinden biraz fazla
Senden daha mutlusu bu şehirde
Fena halde eğreti durur kanımca

Nefesimi kirpikleriyle soluyan
Şatafatlı yüzü hayatın
Sana hiç dokunmasın hüzün
Saçları kıvırcık kadın
Solmasın rengi yüzünün

Sen ki benim hayal ufkumda
Dolaşırsın kimliği belirsiz bir şiir gibi
Belki hiç kimse değilsin kim bilir
Belki de herhangi biri
Ha varsın ha yoksun hayatımda
Bazen karanlığın içinde belirir gibi
Ve kaybolup gidersin çoğu zaman
Ben 'hiç kimse' olurum sen 'hiç biri'


23 Eylül 2012