Hiç Kimse Ölmesin Diye

hiç kimse ölmesin,
yaralanmasın diye
vazgeçtim tahtımdan.
girmesin diye masum rüyalara
yenilgi, korku, öldürmeye dair fikir
payım olmasın diye,
kin'le, ah'la düzülen ağıtlarda
adım anılmasın diye lanetli beddualarda
caydım krallığımdan


ben bunu artık kimse ölmesin diye yaptım
erguvan renkli gecenin koynunda vurdum yere
gazoz kapağı nişanlarımı, madalyonlarımı
ve renkli kartondan apoletlerimi
mantar tabancamı, sapanımı,
azâd ettim bütün tahta atlarımı
sütre gerisinde bırakarak yürüdüm
korkunun, ve zulmün tüm lehçelerini


çocuklar korkuyu bilmeden büyüsün diye
açken, sefilken, vurulurken, ezilirken,
gülümseyen bir hayatı
müttefik yapsınlar diye kendilerine
gülmekten korkmasınlar,
utanmasınlar diye yaptım ağlamaktan


ardıma bakmadan yürüdüm
insanca yaşamayı zafer bilerek.
büyümeden daha,
daha marşlarla kirletmeden dudaklarımı
çiçekli baharlara teşne yüreğim
eylül hüznüne kurban boynumla
türküler söylemek için

gittim

'küçükten yâr seveni
loyluda yaar, leylide yaar
ley ley ley
cennete gönderseler
alelim nenni de belalım nennide nennii'