Hiç Kimsesin Sessizliğimde

Bir günlüğe sığdırılan gün kadar kısa bir aşk acısısın
O kadar çok dindirdin ki meltem sıcaklığını gecelerime
Doyamadığım hiç kimsesin
Pencere dibi sessizliklerimde

Dumanlı bir odada dudaklarımdan sızan saniyelerde
Kimsesizleştiriyorum bu şiiri
Kabahatin çoğu
Sıcaklığını yitirmiş bir çay bardağı görselliğinde

İçilmeyi unutulduğu için belki de
Ama hala dolu
Bir an birikimiyle dopdolu
Duvarlar gibi
Hiç kimsenin bana bıraktığı
Sessiz bir gölge oyunu

Bir günlüğe yorulan kısa bir aşk yürüyüşüsün günde
O kadar çok adımladın ki tebessümlerini kalbime
Susamadığım hiç kimsesin
Sığınamadığım yabancı kalabalıklarda
En çokta kendime

Kapanmış bir sayfanın tozlu tek itirafısın geleceğe
Birçoklarının da gizleneni
İpuçlarını yitirmiş aşk haritasının
Tavana bakakalmış yalvarışısın
En azından bulmayı unutma dünü
Silinmeye yüzüm yok sende