Hiç Olmanın Cazibesi Ve Kaldırımlar

şimdi ben bu ellerimi iliştiriyorum ya
ömür perdesine
bu kurban edilmeye çabalanan elleri
orta çağ giyotinine
yansıyor hani
gece yarısı gözlerim
silik koridorların dar aynalarında
alnım ulaşamasız
dik ve kırışık kış yamaçları
yakılma gayreti içerisinde
hep üzerimize çöken karanlık
vasıtası
engizisyon ateşi
şimdi bu hani
kollarım
ayaklarım
bir parça şiir takılı ağzım
sayelerinde varım diyebiliyorum
sonra
gök var göğsü bulut
deniz eh
var tamam yosun yosun teni
ekmek
zar zor ama var sıcağı yanında
çay var
demlenen güneşin yanağında
o halde
güneşin de olması lazım
doğru var
sabah pencerelerine konan
kuşlar yok mu
var göç etmelerinden belli
çoluk çocuk var
eğri büğrü evler var
var oğlu var
sen de varsın yalan yok
yalan da var ama bu değil yalan
kaldırımları unutmamak gerek
ki kaldırımlar hep ilgilimi çekmiştir
şık bir ayakkabı ile
çıplak bir ayağın yürüdüğü
o meşhur sefil yerler olarak
var işte onlarda
üzerine sinen parfüm ve
tükürükler anlatıyor olduklarını
kan anlatıyor
meçhul bir kan
ya bir bıçkın dövüşte
bir yerlerden akan
ya bir ruj izininin gülümseyişinden damlayan
ilginç ya
gecede var kaldırımlar
gündüzde
vampir yarasalar uçar
uçar güvercinler üzerinde
var bir sürü şey var işte

şimdi ben tüm bunlara kanma telaşını seviyorum
bir pamuk şekere inanmanın kıyameti ile
hiç olmanın omuzlarıma çöken o cazibesinde
ben tüm bunlara kanmamak inadını seviyorum