Hiç Sevmezdi Tahtayı

Eyvah! 

Vicdanımın tamtamları çalıyor sokakta

Saat sabahı aydınlatmamışken

Duyuyorum

Bu ses gerçek

Beynimin halojenik Bi yanılsaması değil

Cehennemin kapıları aralandı benim için

Selalar duyuyorum yakından uzaktan daha uzaktan

İçimde yankılanıyor 

Yaklaşıyorum yavaş yavaş 

O kabir denen çukurdan zindana

Oysa daha çok yaşayacaktım

Sevdiğim kadını dudaktan öpüp sonra belki çocuk yapacaktım

En güzel kitapları okuyup 

En güzel resimlerin karşısında saatlerce durup

İki rengin uyuşum açmazına gereksiz cümleler kurup

Bedava Şarabımı yudumlarken

Neyse deyip  

Dünyaya kazık çakacaktım

Sanki kapının önünde çalıyor davullar gecenin zifirinde

Cehennemin harını hissediyorum içimde

Sırata ayak basmadan yalpalıyor bacaklarım

İnceden hazırım dediğim sondan korkuyorum

İçtiğim xanaxlar anı düşündürüyor

Paranoya devam ediyor

Arkası yarın kuşağı final yapıyor bu gece

Elif hemşire uyuya kaldı gece nöbetinde

Nefesim kayboldu göğüs kafesimde

Ruhum kaçacak delik ararken

207 numaralı psikiyatri kliniğinin telli parmaklıklarına takıldı cancağızım

Yırtıldı yıldızlı gök yüzüne karışıp gitmeden

Ve ben tanı kağıdındaki tabirle şizo/fren ufuk ile namı diyar seyis recep

Aldık başımızı giriyoruz Bi çukura

Kalanlar yanlış anlamasın korkumuz Karanlıktan değil

Kaldırınca başımızı vuracağımız tahtadan

Kalın sağlıcakla vesselam...