Hiç Varmış Hep Yokmuş

Masallar da değişti şimdi,
Yolunu şaşırdı 'bir varmış'
Engele takıldı 'bir yokmuş'.
Senden önce aralık olan kapılar,
şimdi kilitlendi arkandan.
Ve sen, gelmeyeceğine o kadar inandırdın ki
Ben kalemi bile bıraktım elimden..
Yaktım tüm şiirleri adına yazılan,
İçinde mutluluk olan, sonsuz olan.
Şimdi ben ne demeliyim?
Ne yazmalıyım?
Yada kırmalı mıyım kalemimi?
Belki de yırtmalıyım defteri..
Uyurken dinlediğim şarkılar,
Çığlık gibi şimdi .
Uyusam, sen.
Uyanık kalsam, ölüm.
Güneş bile amaçsız artık,
Biz 'biz' değiliz diye,
Vakitsiz doğuyor,
İstemeden batıyor.
Ve karanlık,
Şimdi ne kadar sessiz ise bu şehir
O kadar yalnızım ben...
Sen yoksun
O yok
Bu yok
Yada diğerleri..
Belki de varlar ve ben körüm.

Evet, şimdi sustu bu şehir.
Sen ne kadar varsan, o kadar yoksun.
Kırık dökük mısralara bile adını koyar şimdi bütün şairler.
Satırlar suçsuz
Kalem masum
Ve defter, günahsız.
Ama hepsi adını taşıyor diye, darağacı'ndalar şimdi.
Devrim yaptık biz,severken ayrıldık.
Zamansız
Aşksız
Sensiz
Yada bensiz kaldık şimdi.
Kendimizi de unuttuk,
Artık dönme vakti değil mi?
Yada sevgi?
Yada biz?

Silgisiz, kalemi eline almak gibi AŞK.
Sadece yaz içinden gelenleri
Ve silme...
Kolay aslında
'Sev ve terk etme'.
Güneş battı
Yada bıraktı doğmayı..
Belki de yazılanlar gülümsemeyi unuttu...

Ve şimdi sen gittin ya,
Masallar öksüz kaldı.
Değişti...

Artık ;
'HİÇ VARMIŞ, HEP YOKMUŞ'