Hiç Yaşanmadı

İrin oldu akıyor kulağımdan umarsızca

'' BİTTİ'' deyişin...

Güzel bir romanın son sayfasına giriş gibiydi Mayısın sekizi.

Sende yaşamadığım 25 yaşımı azlediyorum ömrümden.

Hırsla bir avuç kiraz topluyorum babamla dalından.

Ömründe bir paragraf ayıramadığın figüran oldum şimdileri

Keşke kendimi hapsetseydim kiraz ağacının olduğu bahçeye.

Ellerinin yumuşak hafif soğukluğunu hissediyorum canım babam.

Pişman oluyorum şimdi hakketmeze dökülmüş heybemdeki dizelere

Harmanın yokuşunda yorulmuş iki soluk alışım var ki derin

Birini içime çeker birini taaa ciğerime

Bir ofla çıkar senin ateşinin bütün kurumları yüreğimden.

Aslında şimdileri anlıyorum

Gerçekten çok konuşmaya gerek yoktu

Bitti demesen bile can çekişiyordu gözlerimiz

Yalanlar yalanlar yalanlar

Hiç bukadar birikmemişti

O camın önünde senin cama çıkışını bekleyen çocuk lekelenmişti

Ölmüştü aslında ağlayanı yoktu sadece.

Belki bunlar şimdi boş laf

Ama 25 yaşım yaşanmadı hiç

Faili meçhule girmesin diye açıyorum bu dosyayı

Savcılar iş başında

Alacağım bir kaç cümle var aslında

Senin son sözün eski - yeninin önsözü oldu

Dosya yaşanmışlıklarla yaşam arasında sıkışan hayallerin katilini buldu. 

Doğru tüm şiirlerin, tüm şehirlerin

Tüm tümcelerin ana fikri

'' bitti''

Kozlu sahiline şişede  şavkı vurdu..