Hiçken Hep

Hiçken hep oluyordu hep iken hiç,
Tesadüflerle başlayan her şey;
Gün gelip gerçek oluyordu,
Özlem duyduğumuz ne varsa;
Yitiyordu birer birer,
Susuz kalıyordu;
Özlemle suladığımız çiçekler,
Bükük kalıyordu; kağıdın önünde kalem,
Mürekkep yalatıyordu hayat,
Ve hep bendeymiş gibi kabahat,
Birken bin oluyordu dertler; nar gibi
Tütmüyordu gönül evimde ocağım,
Sanki; yetim kalmış bir yavrucağım,
Öksüzlüğümün sözünü veriyordu hayat,
Ve yalnız kalıyordum her mısrada,
Daha bir tükeniyordu umutlarım,
Tesadüfler kuyusuna düşsem de;
Yalnız Bir damla can verirdi toprağa,
Ve kalemimi kırsan da;
Sana açılıyordu gönül kucağım,
Bir daha kapanmayacasına,
Son bir mısra daha yazarsam;
Kendime bile yabancı kalacağım..