Hoşça-kal Dedi, Giderken Sol Yanımdan

bembeyaz sayfamın üzerine damladı
bir damla gözyaşım
aniden çöken karanlıklar gibi,
aniden hissettiğim kalpte hançer sesi,
aniden ağlayan bulutlar gibi,
karardı nokta dahi koyamadığım
bembeyaz sayfalarım
adeta bir zindanda gibi...

ben sana emanet ettim yüreğimi
sadece sevilmeye muhtaçtı sana karşı

bir hüzün doğdu dudaklarından akarken hecelerin
ve şimdi kayboldum, ne gündüzü yaşadım ne geceleri

mutsuz bir aşk şarkısıydık herkesin dilinde
notalarda gizlenendik ömür boyu
bir bestekarın ellerinde doğan ve ölen...
ömrümüz kısıtlıydı anlayacağın
bir kaç dakika içinde yaşayıp
yine de herkes tarafından dinlenendik
bir kaç dakikida hissedilirdik
yine de yaşlanmayıp
ölendik biz

s/o'nu gelmeyen ilk umudun vedasıydı yalnızlığım
sen giderken ellerimden yavaşça
bir "hoşça kal" dolandı diline
beni boşluğa attığın aşk savaşında

-gidiyorum sevdiğim artık mutluluklar, hoşçakal
-ben eririm günden güne, sen yeter ki hoşça kal

sanki
ben İstanbul Boğazın'da
sanki bir
melodiydim
beyaz martılarla
sanki
yapayalnızdım
onca kalabalığın arasında

bir beni daha boğdu gözlerimden akan yaşlarım
ve şimdi kayboldum, gençliğimi satıp yaşlandım

.
.
.

ve şimdi değmez ağlamaya
kapattım ben defteri
aleve verdim
kuru mısralarla kurduğum cümleri
ve sustum artık
sildim gözlerimi
değmezmiş damla sana
sevmediğini düşününce senin