Hoşcakal Meleğim

Karlar eriyor dışarda yavaş yavaş...
Bende karlarla birlikte eriyorum.
Tüm ihtişamıyla gülümsüyor güneş,
Ben hiç üşümediğim kadar çok üşüyorum.

Hayat şubat ayı kadar kısa geliyor bana..
Ve şubat gibi eksik sonundan..
Bilmem ne kadar kaldı ki artık sona..
Ben ölümden değil sensizlikten korkuyorum.

Senli zamanlarım kışkırtırken sensizliğimi..
Ben sadece kendi kendime kızıyorum.
Neden diyorum bıraktın ellerini,neden?
Belkide doğrusu buydu bilmiyorum...

Yokluğunda senle olmayı öğreneceğim.
Hep seni senden bile çok seveceğim.
Şimdilik ayrıldık varsayıyorum meleğim.
Seni vuslat olana kadar bekleyeceğim.