Hoşçakalma

hayattaki tek değerlim
tek umudum.. tek dileğim
büyük tabularımı yıkan tek gerçeğim
hayat denen bu zorlu yoldaki tek sığınağım
ağladığım zamanlarda gözyaşlarımı durduran tek dermanım
yağmurlu günlerimde açan tek güneşim
sen benim hayat pusulam.. gönlümün tek sahibi..
şimdi yoksun..
aynı şehirde olmak bile yetmiyor artık
gittiğinden beri ya da sustuğundan beri
sayende yıkılan tüm tabularımı
yine sayende tekrar inşa ediyorum...

zamanında hiç gitmeyecek dediğimdin
hiç bitmeyecek diye sevindiğimdin
şimdi ise nerede diye merak ettiğim
neden gitti neden susuyor diye sorduğumsun...

reva mı bu yaptığın ?
bir kalbe aşk tohumları serpip
şimdi oluşan aşkı soldurmaya hakkın var mı ?
en azından bir damla olsun dök üstüme
biraz olsun hayatta kalmamı sağla
ya da küçücük bir ışık yak şu bitmeyen gecelerime...

zorlanıyorum anlasana..
olur dediğim şeyler olmamaya başladıkça
bitmez dediğim sen bittikçe
ve tükenmez dediğim bu aşk tükendikçe
bende bitiyorum.. bende tükeniyorum..
giderken attığın her adım, sustuğun her cümle saplanıyor kalbime
ölüyorum...

susuyorsun hala..
zamanında konuştuklarımı
şimdiki susmalarıma say der gibi
saydım evet.. ama yetmedi..
sustukların daha fazla çıktı bak..
sen sustukça çoğalıyor hasretin
ve hasretin çoğaldıkça ben azalıyorum
kader, kısmet ya da şans diye avunan kalbim
avunmak için bahanesi kalmayanlar vapurunda sonsuzluk yolcusu şimdi
artık rahat uyu yatağında
bundan hiç şüphem de yok aslında..
gidiyorum o vapurda bak bahanem kalmadı kalbimi avutmaya
kendine iyi bakma demek çok konuşmak olacak benim için
en iyisi mi sen kısaca hoşçakalma... !