Hülyalı Günlerin Serap Tılsımı
Küçük bir tren istasyonu,
Vagon vagon yalnızlık şimdi içim.
Bir bukredir yüzündeki parıltı.
Ay parçası tenine değdiğim o son film.
En son biletli de gittiğine göre,
Bize kaldı istasyonun son ayrılığı.
Sen camda, ben can kenarında umudun.
Martılar misali s/üzülürüm gözlerine.
Bir parça simit oyalar beni,
Bir de Ahmet Kaya şarkısı,
''Bizi vuracaklar, bize kıyacaklar; yar, yar...''
En muktedir yerinde altıpatlarımı çıkartıp,
Sıkarım yalnızlığın şakaklarına,
Mermiler sekerken elmacık kemiklerimden,
Çiğ tanesi gibi ölüm düşer kucağına.
Ocağına uğramasın yazlık helvamın tadı,
Adında kalsın bir tanem, adımın son anlamı...
Yüreğine sağlık hocam geçmiş yaşanmışları hatırlatan şiirinizi okumaktan büyük keyf aldım tebrik eder hayırlı çalışmalar dilerim Allah’a emanet olunuz esen kalınız
Ayrılık Çeşmesi.... Yukarıda sadece bir durak adı görünen Ayrılık Çeşmesinin hikâyesi; adı kadar hüzünlüdür ve gerçek nedeni vardır o adın... Eski zamanlarda yani Osmanlı zamanında (hatta Bizans zamanından beri diyen de vardır) doğuya yapılacak savaşa sefere çıkanlardan tut da Hacca gideni mi dersin, kervanı mı dersin, her kim ki uzun yola çıkacaksa doğuya burada toplanır, kimi yavuklusuna, kimi ana babasına, kimi evladına burada veda eder arkasına baka baka yola çıkarmış. Savaşa katılan sultanlar dahil... Bir de çeşme varmış o alanda. 1741 yılında Kızlarağası Ahmet Ağa tarafından yaptırılmış çeşmeden ve vedalar nedeniyle Ayrılık Çeşmesi derler buraya... Madem ki görselde Ayrılık Çeşmesi yazıyor, bahsetmeden geçmek olmaz dedim...
///////////
Şunu fark ettim ki adaşım, gittikçe değişiyor kalemin... Tınısı, ses tonu aynı her zamanki gibi naif... Ama örüntüsü olsun, dizeleri olsun hafiften kesinleşmiş şiirlerin. Ya da bana öyle geldi. Ve çok da beğeniyorum her seferinde... Final yine nokta akışı ki yakışır kalem ehline... Var olasın... Sevgiler selamlar dostum...