Hüznün Rengi

Hüznün rengi, bir gökyüzü düşümde,
Mekâna yansıyan bir dem fırça...

Ufuk tüm kızıllığıyla, sensiz üzerime doğru batıyor,
Korkuyorum ki; hayallerimi baltalayacak!

Yüreğime sensizlik iniyor ki; neredeyse fışkıracak kalbim,
Sitemler hayata, kadere ya da kendime fark eder mi?

Yaramaz bir çocuk zaman, bir o kadar da hızlı,
Ömür biterken, kuytularda bulanıyorum sensizliğinle...

Kim bilebilir vicdanımın tılsımını?
Neredeyse koparıp alacak, ruhumu...

Yağmur yağıyor mu? İzleyebiliyor musun?
Gökkuşağı renkleriyle kandırıyor mu? Seni...

Nereye bakarsam, yine her yerde sen; bir tek sen varsın,
İşte bak;
Yine düşlerimde tüm tatlılığıyla hüznün sıcacık rengi...

Kayseri, 15.05.2010