Hüznün Rengi Siyahi

zamansız bir mevsimde açtım koynunda
koca bir kıştan sonra,erken gelen bir bahardım
aslında tenine her sokuluşumda
bu aşkın günahından korkardım


takvimin ilk yaprağında,ocak sabahına uyandım
asi bir lodos eşelerken saçlarımı
gölzerinin yeşilinde buldum kalbimi
yakut gibi parladıkça ışığın
şarap gibi mahzenimde tatlandın
okşanmaya muhtaç bir çocuktum
beni büyütmeliydin aşkınla
gömleğinden fışkıran kokuna
kadınlığımla sinmeliydim

liman boş diye yanaşırken gönlüne
en kısık yerinde sesimin
tutulmuş bir ay gibi
artık ebediyen senindim


güz ekili gözlerine
bir şebboy olmaktı niyetim
lakin düşlerinin hasadına
yıldırımlar düşeceğini nereden bileceketim

zamana d/okunur
aynada solgun yüzüm
hüznün rengi siyahi
aynı ölüm gibi
içinde rehin bir gelin
avuçlarında kızgın küllerin
şekil almak istedikçe
sürüklenir intizarına birilerinin

aklıma düştüğün o gün
iğde çiçekleri açmıştı gecelerimde
ve keskin kokulu
bir ten yanığıydı_tüten burnumda

geçtikçe bir adım önüme
arkanda adımlarım aksadı
zamanın bu oynak saatlerinde
ağlatmakmış meğer,yelkovanla,akrebin maksadı
tekmil acılar yol alacak
hayatın karalığı vurdukça yüzümüze
yandığım o gün ki tenini
yaşlı ve yaslı bir kadının ruhu okşayacak.