Hüzün

Dur! dinle..!
Karanlığa mahkum etme kendini,
Bilmeden acıda bırakırmış insan yüreğini.
Hırçın ayrılıklar büyütürmüş
hüzün.
En acı yaşanmışlıklarda, sevgiye işaret,
Sert mizacın.
Kim bilir ? Hangi aşkın yorgunu.
Karanlığın ışıltısı ,açamayan mutluluk goncası,
yalnızlar kumsalında son adım,
hüzün...!

Şarkılar ,anlatamaz deli seni bu kadar;
Irmak akışlı yüreğin,serseri,
Sen uçsuz bucaksız severken,
Yorgun argın çok dost göreceksin, ardına baktğında.
Yarın sensizliğe değil,senle olan yalnızlığa kurulacak.
Çok rüzgar dönecek fırtınaya sonrası,
hüzün...!

Yalan dünyanın,asi çingenesi.
Dileği kadar özgür,dilediği kadar saklı.
hüzün.
Başında yoğun zamanların saltanatı,renk, renk
Bu hayat mücadelesinde,sarılmışken tek bir ana
Solgun ve bitkin görünen bir tazeliksin;
Kış kadar soğuk yaz kadar sıcak,
hüzün...!

Umut ikliminin anlaşılmazı,
Kaybettikleri ile güçlü kazandıkları ile zayıf,
hüzün.
Her yağmur sana adanmış, bir bereket dansı;
Gitmek isterken gidemeyen kalmaya nedeni olmayan,
Garip zamanların,hızla koşan afacan kızı,
Bilinmeyensin sen bilmeyen değildir,
hüzün...!

Yorgunluğunla bıkmış ,sevinçiyle avunmuş,
Bozkır yalnızlığında ,kayalara vurur gölgen
hüzün.
Akşam üstü sadeliğinde açarsın, bahar olur dört bir yanın,
Hayat olur ,yaşam olur, sevgi olur, sevinç olur,
Yaşayan bir sen olursun ,yaşayan bir dünya olur.
Bir gün bir hüzün yok olur,
Bir umuttur akıp gider sessizliğe,
Bir bayram arifesi gibi telaşlı,
Bir mevsim olur,
Sonbahar olur,kışa sürgün olur,
Bir gün kış biter, adın bahar olur,
Baharın yaz olur,
Adı hüzün değil,mutluluk olur.

(değerli arkadaşım fatoşa yazılmışdır 2008 mayıs)