Hüzün Kanattı Ellerimi

Kadehler kırıldı, hüzün kanattı ellerimi,
Bense gözlerinden şiir içiyordum.
İlk önce dostlarım unuttu beni,
Köşe bucak hatıralardan kaçıyordum.
Anılar, mısralar cam kırığı gibi,
Düşlerimde bile yüreğimi kanatıyordum.
Üşütürken yokluğunun ayazı beni,
Hıçkırıkları saplayıp boğazıma, ağlıyordum.

Bir kadın silueti misafirdi düşüncelerime,
Bir ihanet tablosunu izliyordum.
Martılar çığlık çığlığaydı yalnızlığıma,
Tüm yalan sevgilerden geçiyordum.
Hücreme sinmiş tütün kokusunda,
Dünyaya kapalı perdelerim gibi sararıyordum.
Kelimelerim de terketti beni,
Artık aciz ellerim, seni yazamıyorum.

Geçen gece ortasından bölündü uykularım.
Saat üçtü, yaşamak inadına güçtü.
Yeter artık dayanamıyorum diye haykırıyordum.
Yaradana sesleniyordum alsın diye emanetini,
Beni bu hale aşklarım getirdi.
Sevmeler yabancıydı firari ruhuma,
Dostlar yalancıydı unutmam derken,
Hayat liğme liğme parçalıyordu tenimi,
Ben veda ediyordum gecenin yarısında,
Yaşlara teslim ederken gözlerimi,
Ağız dolusu küfürlerle kovuyordum.
Bana hükmeden kimsesizliğimi,

Son bir umutla bir yaşam doldurdum.
Kadehim ağzına kadar doluydu.
Sevdiğim kadınlar sırtımdan vuruyordu.
Gözlerimden kan damlıyordu.
Kalemim isyankar bir kelimeye müptela,
İnadına duygular benden kaçıyordu.
Asi bir yağmur gözlerime çöreklendi.
Ben hayaline şiirler okurken,
Kadehler kırıldı, hüzün kanattı ellerimi.