Hüzün Pansiyon

İstanbul...
Kayıp çocuklar şehrim-yitik umutlar bahçem,
Gül kırmızısı ve katran karasını aynı bağırda taşıyan,
Melek yüzlü şeytan sevgilim,
Yalancı baharım,
Dünü-yarını ile ayrı ayrı becelleştiğim,
Takvim yapraklarım,
Güleç çehrem-dudağımın tuzu,
Vazgeçemediğim;
Bak yine karnın burnunda-kim bilir...
Kim bilir bugün nelere gebesin?
Hangi gamzeye gölge düşüreceksin,
Kim bilir?

Benim adım hiç kimse-sizden biriyim aslında,
Sizin gibi,
Fani dünyada meçhul zaman yolcularından biri,
Hüzün pansiyonda kalırım,
Kat dört,
Daire yedi,
Bulmak isterseniz oraya bakın,
Atlas dünyayı emanet etmiş gibi,
Çıkık kamburla delik ceplerle yarı aydınlık silüetle gezen var ya,
İşte o benim...

Benden başka üç kişi daha var bu sığınakta,
Kaderin ayrı sapaklarına da sapsalar,
Hepsi hemen hemen aynı nedenden ötürü burada,
Kaybettikleri bir şeyler-birileri olduğundan,
Ya da daha da kötüsü,
Kaybedecekleri bir şeyleri bile kalmadığından...

Hayati Baba var...
Lakin bakmayın siz adına yanlış isim onunki,
Çayı iki şeker artı hayalleri şeklinde içer,
Bütün gün camdan dışarı bakar,
Ne varsa artık,
Gözleri her daim yarı açıktır,
Sorduydum bir evvel,
Nedeni,
Yarı kapalı bir ceza evinde dünyaya gelmesi imiş,
Hayat işte-o da hep tam bunu der,
Değil mi Hayati Baba?

Sonra,
Güler Anne var o da yanlış isim kurbanı,
Gözlerinden eksik olmaz hiç,
Güz yağmurları,
Elinde ince bir iş,
Sabah akşam örgü örer durur,
İki ters bir düz,
Aynı dünyanın bize dayattığı gibi yani,
İki ters bir düz,
Olsun yaşıyoruz be yinede,
İşte yanımda olsa tam da bunu derdi,
Öyle değil mi Güler Anne...

Bir de,
Melek var,
Melek...
Hani derler ya ismi gibi güzel,
Sanırım bunu ilk diyenler onun geleceğini bilmiş,
Hiç sormayın ama,
Bu pansiyonda ne işi var,
İnanın kıt aklım bir türlü anlamadı bunu,
Ellerim de izin vermedi fazla irdelememe,
Zaten burada da bir tesellim o,
Derim kendi kendime,
Belki gidecek bir yeri yok başka,
Ya da belki seviyor bizi be,
Tek neden bu,
Olamaz mı yani,
Olamaz mı?