Hüzün Seyri

''Hava karardı delice yağmur boşalıyor gökyüzünden
Ve camdan süzülen damlaların hali de belki hüzünden''...

Hüzün seyridir içimde efkarın dışarı bakışları
Gömdüm seninle ilk tanıştığımız acılı kara kışları

Gözüm kapandı,gözlerindeki ışık ebedi sönünce
Açılırdı belki yeniden canlanıp hayata dönünce

Bir hüzün seyridir şimdi gözlerimdeki sislenen hasret
Sen gidince içimi tamamen kapladı umutsuz kasvet

Doldurmuyor yerini ne bir başkası ne başka mutluluk
Derin bir çağlayana akıyor içimdeki sulu musluk

Gezdiğim bu İstanbul şehrinde senin güzel eserlerin
Dokunduğum mimarisinde sinmiş akan ecel terlerin

Sen bilgin,sen yol gösterici sen iyiye hep teşvik eden
Senin yokluğun büyük kayıptır çoktur bunu idrak eden

Kim bilir ben de,ne yazık bunun biraz geç farkına vardım
Kim bilir belki de seni hak etmeyen vefasız bir yardım


Taze söğüt dalıydım uyanırdım dizinde seherleri
Aşkınla yeşertirdim etrafımızdaki çorak yerleri

Şimdi mezarında kuru otları yolmaya yoktur ki yüzüm
Karanlığın dehlizlerindeyim efsunludur gündüzüm

Eskimek istiyorum artık Kanlıca'nın şu bayırında
Güneşsiz ve susuz yas doludur Beykoz çayırı da..

Lacivert ayazlarda akıp gider, Boğaz içi vapuru
Kurak derelerinde çatlar hep kurbağaların kamburu

Bir İstanbul masalı gibi bir varmış bir yokmuş aşkımız
Mutluluğa doğru gidecekken,yanlış döndü şu çarkımız

Dinlediğim şarkılarda,okuduğum şiirlerde vuslat
Kavuşmak yalanmış ölümmüş fani dünyada tek hakikat

Poyrazca eserim Karadeniz'in hırçın dalgalarında
Gönül emanet kaldı Palandöken'in karlı dağlarında

Sen öldün ben göğsümün kafesinde daraldım esir kaldım
Açık hücrede volta atarak eşkıya dünyaya daldım

Bir hüzün seyrindeyim bozmayın sakın dostlar hiç keyfimi
Zevkten dört köşe olan kaderimle yudumlarken kahvemi.....