Hüzün Tablosu

dinlen biraz artık dediler

hiç durasım yok

duymuyordum kimseyi

işte oldu ömrün sonu

kendim değildim

hayat boyu

karanlık ve yalnızlık vardı

üşümüş günlere

siyah örtülere sarıldık

kentin iğrenç tuzakları

kamçısı

cümbüşü

pişmanlığı

acısı

aralıksız dağlar gibi

geçit vermezdi mutluluklara

yorgun insanlardık

sonunda

ver elini son nefes

ömür basamaklarından geçti

yıllar

gülüyor gibi onca hüzünler

çekip gittiler birden

ne çok birikmişler

her gün ölen güneş

tatlı bir veda 

kefenlenir yakamozlara

her akşam bir tablo

hüzünlü renklerden..

17.02.2020