Hüzün Ve Çocuklari

Ağlattı anasını sattığımın dünyası
Gülmeye an aradık
Kapı arkasında kaldı mutluluklar
Yüreğimiz yoruldu sevda yokuşlarında
Sevmeye hak edecek can aradık
Teselli ararken kırık kalpler durağında
Kaldık kaderimizin kurak toprağında
Hüznün elebaşı, gözyaşları fedaisiydik
Şimdi birde hüznün çocukları doğdu
Sanki biz çok mutluymuşuz gibi
Şakağımızda dolaştı hüznün elleri
Kalbimizin mızrabına dokundu hüznün telleri
Hüzün genleri taşıyorduk
Hayatın fragmanında
Mecal-i takatimiz kalmamıştı
Soğuk hüzün duvarlarına yaslanmıştık
Oturduğumuz ev hüzün
Sokak hüzün
Şehir hüzündü
Aslında hüzün sustuklarımızdı
Aslında hüzün sakladıklarımızdı
Aslında hüzün yasaklarımızdı
Hüzün toprağa düştü
Adım atamadık
Hüzün kaderin gözyaşı ağacına düştü
Hüzün ağacının dalında bülbüller ötüştü
Hüzün en güzel şarkı
Dalında en güzel Oscar'dı
Bir başkaydı duruşu
Şaka gibiydi sanki
Aslında bırakmaz yaka gibiydi
Yüreklerin hicazında
Hüzün ah-ı bir madalya idi
Hüzün yazgının en açık meali idi
Hüzün kaderin hiçte nazik olmayan bir jestiydi
Hüzün umut dağında kasideydi
Hüzün gönüllerde hep asudeydi
Hüzün vuslat yanığı bir türkü
Hüzün yazılmış bir ülküydü
Hüzün kapanmaz sürgüydü
Şimdi birde hüznün çocukları doğdu
San ki biz çok mutluymuşuz gibi