Huzurun Bağrına Konup Göçeydik

Cana can vermişti dost ellerimiz
Keşke havalanıp göğe uçaydık.
Her mevsim açardı can güllerimiz
Yârin geçeceği yola saçaydık.



Serinlemek için nehre dalarken
Derdi, kederleri yele salarken
Komşu bahçesinden erik çalarken
Ayrı ayrı yoldan eve kaçaydık.


Senin için vardı gönlümün köşkü
İçimizi yaktı memleket aşkı
Çok özledim şimdi muhabbet, meşki
Huzurun bağrına konup göçeydik.


Hüzün sarar akla gelince dünler
Keşke geri gelse o güzel günler
Dün gibi olsaydı keşke bugünler
Gelecek yıllara çığır açaydık.


Sen, ben, o, biz olduk toyda düğünde
Bölüştük lokmayı canda öğünde
Huzuru sağarken arşın göğünde
Dost için her zaman serden geçeydik.


Ben sana dağ gibi, arkadaş derken!
Memleket aşkıyla yürüdün erken
İçim sızlamıştı veda ederken
Son demde seninle bir çay içeydik.