İbrahim

Bir gece
gölgeyi öptüm.

Bir ses dedi:
“Sen misin yoksa İbrahim?”

Sustum.
Çünkü bilirim,
adı olan her şey
puttur.

Ben, yıldızlara taş atıp

dua eden o çocuğum.

Ateşin serin olduğu 

yeri göster bana İbrahim.

Dışım değil, kalbim yanıyor; 

Ateş de benden,
küller de.

Ne su söndürür beni,
ne söz.

Adım bile tutuşuyor geceleri.

Gönlümdeki putları,

kendi kırık aynamla örttüm,

sırlı bir kuşun kanadında saklı,

sessiz bir yanılgıydı sevgi.

Ben mi söyledim

yoksa

Zühre’nin kırık aynasında mı

yankılandı o yenilgi?

Bir rüyanın ucundan

sarkıtılan ipte

İbrahim’in ismi,

üç gece boyunca

göğe asılı kaldı.

Bir İsmail'im yok,

bir kendimi feda ederim etsem,

Bana da gökten bir yer aç İbrahim,

belki yeniden başlarım.

bir rüyada yandım,

bir rüyadan yangına uyandım.

Sus.

Her şey harf.