İç Savaş

Yüreğimden gözlerime usulca yayılıyordu acılar,
Gözlerimin perdeleri kapandığında sahneler hâlinde gelip geçiyordu bütün anılar..
Yanaklarıma akan yaşlar boynuma doğru süzülüyordu..
İki elimi birbirine kenetliyordum dizlerimin üzerinde.
Onları birbirine kavuşturmaktan alıyordum tüm gücümü.
Kalbim güçsüz düşmüştü..
İçimde kalan son umut kırıntıları da bavulunu toplamış, gidiyordu.
Kuş olup uzaklaşıyordu tüm mutluluklarım.
Acılarım bağırıyordu arkalarından..
‘Durun!' diyordu..
‘Bizden başka kimsemiz kalmadı zaten, durun!'
Sesi giderek kısılıyordu son çırpınışlarımın,
Özlemlerim iç çekiyordu.
Gidenlerimin ardından çığlıklar koparken içimde,
Feryat figân susuyordu kabullenişlerim..
Dudaklarımın arasından birkaç sözcük dökülüyordu..
"Ne çok yorulmuşum ben meğer.."
Sürekli aynı şeyleri tekrarlıyordum,
Ben o gece içimdeki duyguların savaşına tanık oluyordum..
Ve kalp atışlarım titrerken vazgeçişlerime yanıyordum..