İçbükey

Suskunluğum en büyük gerçekliğim olduğu anda
Ölümüm yakındır bilirim...





Umudun yorgun akşamıydı
Yaşanan an!


Solgun iklimlerin
Yalancı uçkurunda
Yeni sevdalar başlamaz oluyordu..

Görünmez bir el
Başımda dönüyordu durmadan
Mantıksızlıklar kaplıyordu benliğimi
Olağan altı hallerde
Gidip sevdaya dayatıyordum benliğimi

Çapalıyordum akşamın hüzünbazlığında
Evrimsizleri tarlalardan
Toprak yürek yürek acı kokuyordu
Ve ben bilinmezliğin en doludizginini yaşıyordum

Umut muydu aradığım
Yoksa umutsuz bir sevda mıydı bilmiyorum...

Geceler alır mı koynuna beni bilinmez
Bilinen tek gerçekliğin yanlışlığım olduğunu biliyordum

Yanlış bir zamandı yaşanan
Ve sen düşlerim de bile değildin

Sen yüzüne umutlar balçıklayan
İhaneti dolu dizgin yaşayan
Ölümcül kakülleriyle cinayet kadın
Umudu seninle yokolmak bildim ben

Bu şehir taşıyamaz oldu ağırlığımı
Bastığım her yer eziliyor altımda
Bende dipleniyorum gittikçe
Gözlerinde öyle değil miydi
Öncesinde umut
Sonrasında bir cinayet kuşanan
Faili belli bir meçhul

Günden güne çekmekteyim kendimi
Boyutundan
Ölümü sezinleyen ve yalnız bir mağrurla
Bekleyen kuşlar gibi...

Çevremdeki herkes gittikçe yabancılaşıyor
Kimseyi bilmez oldu benliklerim
Biri diğerini de tanımaz oldu içselliklerim

Köşebaşlarında bir cinayetten başka bir aşka
Dönüşüyor tüm benliklerim
Ama damarlarımda dolaşan kin
Damarlarımı zehirleyen nefret
Islık Yüzlü Çocukluğumu öldüren
Sen...