İçi Yanıyor Yetişin

Ağlamaklı dudakları,bükük, kırgın
Dışarda koca bir hayat
Kafasını çevirmiyor bile

daha on yedi yaşında
Hiç büyümedi saflığı
Hala çocuksu gözlerle
Gidenlerin döneceklerine inandı hep.../


Huzursuz bitkin ve kırık her hücrem
Ve evdeki hücremde
Ağlasam durduramayacakları bir karamsarlıkla
Sana yazıyorum
Sense bana dair herşeyi silmektesin

Acaba ben kendimi çok mu seviyorum ki
Bir türlü artık sevmeyişini kabullenemiyorum

Günden güne demleniyor içimdeki aşk ve nefret
Demlendikçe kararıyorum

Bir türlü gelmeyenlerin gelmeyeceği bu hayata nasıl geldim
Onu da bilmiyorum

İnsan çok sevdiklerinden bir gün nefret eder
Nefret ettikleriniyse çok severmiş

Şimdi hem nefret hem de çok sevgi arasında bir yerdeyim
Tekrar tekrar seviyor
Sevdiğim için de hem senden hem kendimden nefret ediyorum

Hayat her noktada kafiyeli giderken senle
Şimdi parmak uçlarım arasında her nokta her virgül
Ve hayalimdeki her suret
Kifayetsiz kaldı

Ağlasam da gülsem de yeniden döndüremedim seni
Bağırsam da
Güzel sözler etsem de
Dönmedin

Biliyorum insanın kendini en büyük kandırışı
İnandırmak istemediği gerçekler
Ki dönmeyeceksin

Lakin bende bu hışım
Bende bu alışkanlık
Bendeki bu inançsızlık
Hem seni hem beni harcamaya yetecek