İçim Ağlıyor

Yürüdüm ayağı olmayan sokaklarda

Karanlık, elemli bir şehirdi uğradığım

Yalnızdım, yalnızdık

Sen'lere rastladım geçtiğim çimenliklerde

İçim ağlıyor, duymuyordun 

Bulutlu kafese bakıyorum başımı kaldırıp

Güneşi çalmışlardı sessiz sedasız

Maviye az benden az griden serpmiş 

Seni de yabancı kılmışlardı bana

İçim ağlıyor, duymuyordun 

Geçiyorum sabahın bir vaktinde yanından 

Bakmazken bile görüyordum seni 

Bir yıkık köşebaşında gülüyordun birilerine 

Tanımamış gibi yapıp geçip gittim 

İçim ağlıyor, duymuyordun 

Oysa ben yanağıydım bu şehrin

Yağmur ıslatıyor bedenimi apansız

Bana bu yağmur dokunmaz...

Sırılsıklağım dünlerden beri

İçim ağlıyor, duymuyordun

Ben seni sevebildiğimce sevdim sevgilim

Kanatlarım kırıldı aldırmadım

Kelimelerim tükendi susmadım 

Şimdi yorgun gözlerim gülüyor gibi olsa da 

İçim ağlıyor, duymuyordun 

Oluru yok artık dedin 

Buğulu inadını yenemedim 

İntihar etsin istemedim kelebekler 

Kızdığımı söyleyemedim sana 

Susunca unuttum düşündün...

Lâl olmuş, kor gibiydi yüreğim 

Çığlıklarım içimdeki engin denizleri yarıyor

Aşk ne büyük bir şeyse artık

İçim ağlıyor, duymuyordun