İçimdeki Ben

Ahhh içimdeki ben.
Şöyle tutsam iki yakandan,
Neoluyor sanaslanım desem.
Bir iki tokat yapıştırsam yüzüne,
Neden hala gelmiyorsun kendine.
Konuş, susma...
Yapma böyle Allah aşkına.
Böyle değildin sen bilmem ki ne oldu sana.
İki gözün sahte bakışalrı mı yoksa ?
İnandın o irislerdeki rengarenk derin manaya.
Nasıl aldandığına mı üzülüyorsun ?
İnsanoğlunun ikiyüzlülüğüne mi gönül koyuyorsun ?
Ama nasıl anlayabilrdin ki ?
Gözlerin göremezdi onun yüreğinin içini.
Hala susuyor bakın hele şuna,
Bir ses ver yiğidim katlanamıyorum inan buna.
Niçin nemli gözlerle mülayimce bakıyorsun boşluğa ?
Ne zaman duracak bu gözyaşın ?
Gerçeğin sen de farkındasın.
Peki neden hala böyle efkarlısın ?
Bir cevap ver bana,
Susuyorsun, dayanamıyorum bu sessiz çığlığa.
Kendine gel bu sen değilsin.
Bunun sen de bilincindesin.
O zaman neden kederler içindesin ?
Ellerimin arasında adeta bir ölü gibisin.
Nefes alıp verişini duyuyorum sadece,
O eski ''gülen ben'' hani nerde ?
Yine sus bakalım, konuşma...
Nereye kadar gideceksin peki böyle ?
Dayanamayız buna inan ikimz de...
Ahhh içimdeki, yüreğimdeki diğer ben,
Ağırlık yapıyorsun artık bana,
Bırakıyorum iki yakanı da !
Kendine gelmelsin artık,
İşte böyle yığılıp kalırsın yoksa.
Evet, evet...
Bir şeyler mırıldandı sanki yere yıkıldığı anda,
Konuşmaya mı başlamıştı eskilerdeki gibi yavaşça.
Ama bir tek cümlecik kuruvermişti sadece,
O halsiz ve kısık sesiyle.
Bir soru sordu ki bana,
Bitirdi beni o dakika.
Yaralı yüreğinin tam ortasından gelen bir inlemeydi,
Dedi:
''Aşk bu olamaz değil mi''
''Aşk bu olamaz değil mi''


SeYYaH--2006