İçimizdeki Açık Denizler

"korsan olma hevesin geçerli mi hala marmara'ya
yoksa geçici bir heves miydi tek gözlülük çocukluğunda'"

onların da geçmişi yoktu, düşercesine söndürmüşler yaktıkları mumları
deniz her zamankinden durgun, bana bi kadıköy çek kaptan
-yüreğim suskun-
martılar vuruyor üşüyen gemilerin çıkılamayan sahillerine
dudaklarını okuyorum orospuların, hepsi en az benim kadar kültürlü
dayanamıyorum içimi kemiren şu ıslık sesine, uyutmuyor beni gecelerdir
ne yanıma dönsem, rüyaların bitip gerçeğin başladığı yerde sen
yüzüme vuruyorum soğuk suyu, kireçli dudaklarım ıslanıyor
buğulanıyor karakışta bütün pencereler
perdeleri çekiyorum, ışıkları söndürüyorum
bir başına hiç mi hiç çekilmiyor bu hayat dediğin
-hadi kaptan başkasının takasını döndürelim
ya da gittiğimiz yerlerden geri dönmeyelim-

ekşi bir tat bıraktı geçen fırtına terli vücudumda
kirlendim biraz, biraz seyreldim esen rüzgarın kırık tonlarında
sesim dalga dalga kendi içine kıvrıldı
başımı yasladım hüznümün ufukla kesiştiği yere, gökyüzüne baktım
anladım ki gün geçmiyor açık denizde
-ne yana dönsen karanlık
ve yüzünde duvara yaslanmış yaşlı bir küpeşte-

-biri yardıma gelsin çok kan kaybettim
aslında mevzu başka, kırmızı dedin mi kendimi kaybettim-

ilerliyoruz karanlık sularında marmara'nın
durmuyor zaman
sanki tersine akıyor suları tersane kılıklı yorgun gözlerimin
biliyorum, en az bu otuz beşlik yük gemisi kadar
bakıma ihtiyacı var şiirlerimin
hadi kaptan demir atalım yeni bir yalnızlığa
içinden çıkılmaz hale gelsin iyice
her akşam bir hüzünle sarıldığım can simitlerim
bir çeşit kurtuluş yolu istemiyorum bu sefer
zaten benim bildiğim
herhangi bir semt ismine daha çok yakışır kurtuluş dediğin