İçimizdeki Çocuk

Unuttum 

İlhamın güzelliğini

Unutturuldum daha doğrusu 

Güzel gözler görmek yetmiyor

Kayboldu ruhların güzelliği 

Yavaş yavaş

Yavaş yavaş köreldi dünya

Acıtmaya başladı artık

Ay bile sanki aydınlatmıyor çehremi

Güller daha az kokuyor sanki

Rüzgar şefkatini esirgedi 

Ağlayamıyorum

Benliğim isyan ediyor artık sol yanımdan

Susturamıyorum

Bazen bir gülüş yeterdi

Şu mütevazi ruhu beslemek için

Şu sıralar o bile aç

Çilingir sofrasından sarhoş olmadan kalkıyor

Ayık kafayla ne kadar yaşanır

Sarhoş edemeyenler çok yaşasın

Beden mantolarını giyiniyor insanoğlu

Ruhunu da ölüme terk ediyor 

Vicdansız  bir kahpenin

Çocuğundan kurtulması gibi

Bedenlerin prim yaptığı bu dünyada

Belki de kurtulan çocuktur

Bilmiyorlar...