İçinde Hiç Acının Geçmediği Mevsimdir Annemin Yüzü

cama yaslanan gülün kokusu
mavi elbiseli kadın manzarada
hanımeli sinmiş saçlarına
yıldızlar kucağında
eski gün dönümü bahçede
elleri nasır
gözleri hasret kokan
akşamlara yaslamış başını
çocukluğum...
gençliğim...
başımı okşayışı ıtır kokan elleriyle





içimde bir köşede
sınıfta kalmış buruk bir özlem
kaç sondu?
kaç hasret?
kaç kavuşma derken
dudaklarımda tanıdık avuntu
sustuğum yerde
dökülür kelimeler yerlere

içinde hiç acının geçmediği bir mevsimdir annemin yüzü


uzaklarda
körfezin kokusuna sarınıp gelir hayali
denizin çırpınışı
bulutun kayboluşu ufukta
yolcu vapurunun hafif çığlığı iskelede
mavinin içinden atlayan martı bir de
kanadında solar günün kızılı
durup durup vurur kıyılarıma hasret
sonu ayrılık olmasa bitmese hiç bu an

bir kadın yürür önümde
onun gibi kokar sokaklar
şımarırım bende o eski çocuk kadar
yollarım bir selam
yüreğin derininden
şeytan uçurtmanın kuyruğundan
dilimdeki kelamdan



çözgüsünde ayrılığın geri çekilişidir hüznün
coştukça coşan bir terennüme döner şiir
düşer kağıda annem diye





Bodrum/MaYıs/2015