İç’re Nâr-ı Leyl

Kapının eşiğinde durdum;

eşik dediğim, gecenin kendi kendini doğurduğu

bir sancıydı,

eşik dediğim, gecenin kendi kendini boğduğu

bir susuştu,

eşik dediğim, doğumla ölümün birbirine

değdiği,

hiçlikle varlığın birbirine gömüldüğü,

tek bir an,

tek bir kesik nefes,

tek bir sarsıntıydı.

Eşik, eşik, eşik…

Bir kapı değil, bir sır.

Bir çizgi değil, bir uçurum.

Bir eşiğe durdum, bir eşiğe yaslandım,

bir eşiğe gömüldüm.

Arkamda gölgelerden örülmüş kıpkızıl bir

duvar,

duvar, duvar, duvar…

bütün çocukluğumu, bütün günahlarımı,

bütün susuşlarımı taşlarına gömmüştü.

Önümde ihtimallerden dokunmuş

bembeyaz bir perde,

perde, perde, perde…

bütün gelecekleri,

bütün doğmamış kelimeleri,

bütün saklı cennetleri sessizliğe sarmıştı.

Ne yer vardı,

ne gök;

yalnızca içeriye çağıran,

adı konmamış bir hiçliğin soluğu vardı.

Döndüm.

Bir leyl gibi değil,

bir iç gölge gibi döndüm.

Döndüm, döndüm, döndüm…

Eteğimden yıldızlar dökülmedi,

eteğimden kalbimin taşları döküldü.

Her dönüşte göğe çıkmadım,

her dönüşte yere inmediğim

gibi,

her dönüşte,

daha da derin,

daha da dipsiz bir iç kuyuya savruldum.

Kuşlar göğe yükselmedi,

yere de inmedi;

kuşlar içime yükseldi.

Yükseldi,

yükseldi,

yükseldi içime…

Yükseldi içre,

yükseldi leyl’e,

yükseldi bana,

yükseldi, yükseldi, yükseldi!

Göğsümde açılan karanlık odalara girdiler,

kanat çırptıkça,

kanat, kanat, kanat çırptıkça,

kemiklerimin mağarasında yankılandılar.

Onların uçuşu bir ezan gibi değildi,

bir haykırış gibi hiç değildi,

onların uçuşu,

kalbimin paslı kilitlerini kıran görünmez

bir çekiçti.

Ve ben anladım;

bu beden dediğin

kabuk,

bu isim dediğin

yalandır.

Ben, hiçliğin içinde

kendine doğru düşen bir yankıyım

yalnızca.

O an,

Leyl sesleri kulağımda değil,

damarımda dönmeye başladı.

Her “Leyl” bir damarımı yırttı,

her “Leyl” bir boşluğu açtı,

her “Leyl”,her “Leyl”, her “Leyl”…

ve ben kendi içimde

yok ola ola,

var ola ola,

daha derin bir hiçliğe doğdum.

Ey aşk,

artık adını söylemiyorum.

Çünkü senin adın ne gökte,

ne yerde,

ne de bende yazılıdır;

senin adın yalnızca hiçliğin

kendi üzerine kapanan suskunluğudur.

Ve işte orada gördüm;

hiçliğe

oturan ben değilim,

hiçliğe oturan,

benim içimde saklanan o sonsuz senmiş.

…

Ama işte sevgilim,

bütün bu derinlik,

bütün bu sessizlik,

bir bakışın ucunda eriyip gider.

Ve ben, bütün sırları anlatmış gibi,

bütün yolları yürümüş gibi,

susup yalnızca derim:

Nâr-ı Leyl,

Nâr-ı Leyl,

Nâr-ı Leyl

ve ardından,

bir ney sesinin ansızın kırılışı gibi,

bir gök nefesiyle savrulur:

E…eeh sevgilim …

...

2024hazşalteri…2025Agust