İçsel Sürgü

Dinle şair
Bu esmer bir zılgıttır
Dağların bağrında yanan anaların
Dudak eşiklerinden uzunca kopup gelen
Ve bir nehrin, kabuğu düşmüş kenar yarasının şiire aktığı anın sesidir


Yani ana sesi
Ve kan sesi
Hep aynı mesafelerden
Tuz kırıntısındaki gökkuşağına dokunmak gibi
Ya da yakamoz kalmak mavinin koynunda
Yüzünün esmer yanını göstermeden aynaya
Uykuya ve acıya aynı anda banmak kirpik uçlarını

Uzağın, tekil varlığısın şair
Her gelişin nice çoğullara gebe kalır
Meryem'in rahminde ak bir su gibi isimsiz ve kutsi
Ve başlanırsın bağışlanmaya tepeden tırnağa
Tanrılarının egoist benliklerinde
Bilmediğin dokunamadığın ve uzaklaşamadığın bütün kutsal sesler
Yanarak akar, bulduğu bütün damarları emerek
Ve bildiğin gibi
Her yoksul çocuk dişlerinizin arasında öğütülerek büyürken
Diğer aynadan
Ve aynı pencereden bakamaz kimse
Ya da bir annenin yarasından...
Yorgunca düşer göğe aklının öbekleri

Yıldız avcısıydı babası, gece masallarında
Bir yanı öksüz
Her yanı yetim kalmıştır / kurşun gibi ağır
Yarım bozuk bir lehçedir gözleri
Dokunaklı bakamaz bu yüzden
Manadan uzak g/özlerinize

Neden uzaksın şair kendine
İmgesiz akar mı kalemin nehirlerine
Yak şehrin meşalelerini ayın yanık ışığı ile
Aydınlansın, bir karıncanın duvarında asılı insan duaları...

Ve bir gün aynaya baktığında hiçbir şey görüyorsan
İşte o sensin
Ve diğer görmediklerin
Allah'ın şekilsiz varlığının resimleridir
Köreldiğin noktadan bak / ve
Aklını yitir, kalbinde
Ki görmediğin kadar anla...



Sadece düşünmüyorum şair
Urganların boynumu öptüğü noktadan
Çekip giderek öldürmek, içimdeki tanrıların arzularını
Mavi; tutsaklıktır göğe ve imgedir uzağa
Nasıl ki kırlangıçlar sabahı taşır çocukların sabi saçlarına
Ve ışığın küllerinden toka yapar ya!
İşte öylece özgürlük damıtıyor terin tenime
Yalaz ateşlerden devşirme bütün renklerin etrafında ayine durarak
Af maskesi ile cennete dalan cüppeli, çizgili bıyıklı adamların
Sarışın olma ihtimallerini uyutarak, siyah tenlerinde
Bir iman gibi geçerek kendilerinden bize varmalarını bekledik
Bu yüzden çöl yağıyoruz
Kendi içimize
Ve içinize...

Herkes dönerken minaredeki efsuni sese
Sen iç sese dön şair
Ki evreni başa sarsın yaratıcı