İçsiz

Tüm durgun suların
Susmaların sessizliğinde
Tüm çağlayanların
Ağlayanların sesinde
İnsan dediğin kahveden alâ
Köz üstünde semazen
Harlı ateşte taşan lav


Öyle gözlerini devirir gibi değil
Alacası toprağına işlemiş bir dağa
İçin için taşmak
Taşın çatlamasından alâ
Öyle içini dökmek gibi değil
Kağıtlara
Dostlara


Eğilen ağaçtan
Demirden
Kırılan daldan
Bıçak ucundan
Ve sırtında dünyayı taşıyanlardan
Tomurcuklanan sızı
Keskinleşen sancı
Ve çıban çıban doğan acı


Umudun allığını alan
Sevincin vergisini veren
Düzenin düzensizliğinde hep yenilen
Tüm kıyımların kıyılarında


Bakışını göğe devirmiş ürkek yüreklerin gözlerinden
Gözlerinizden hasretle öpsün bu rüzgarlar
Kıyı olmanın
Sınır olmanın
Dış olmanın adına