İç/ten İzler

Hiç bir uçurumun kıyısında kaldınız mı hayata dönmemek pahasına?
Dibine kadar acıya boğulmuşken, çırpındınız mı ya da?
Delirircesine kahkahalar atarken, gözyaşlarınızın sel olup aktığı oldu mu gözlerinizden?
Yaşlar birer birer dökülürken, astınız mı hayâllerinizi?
Ben yaptım..
Bu benim hikâyem.
Değdiği hayatları delip geçen..
Siz kısa gezintilere çıktınız mı hayatınızın yollarında..
Çocukluğunuzdan bu yana, içinize işleyen herkesi,
Kalbinizin içinde gezdiniz mi her hücresini?
Ben gezdim;
Bazen hayâl bile edemeyeceğim kadar güzel günlerin,
Özlemiyle yanıp tutuştuğum sevgilerin içinde..
Dışım köpüğü olmayan deniz kadar sakinken,
İçimde fırtınalar kopuyordu, o günlerde..
Işığı bile yakmazdım mesela geceye erişen sabahın ardından..
Hafif puslu bir hava,
Yine o pencerenin önü..
Önünde ben..
Bende anılar..
Sokaktan gelip geçenleri izlerdim saatlerce..
Kimi yorgundu, telaşsız..
Kimi gideceği yerden kaçarcasına umarsız..
Bazıları telaş içinde..
Bazen kendimi görürdüm kimilerinde..
Bir ağlamak tutardı o vakit..
Gözyaşlarım cam kırıkları olurdu, canımı delip geçen..
Yaşanmışlıklarıma akarlardı,
Çoğu kez yaşanmamışlıklara..
Bugün'düm aslında ben..
Dünden kopamayan,
Yarına sürüklenip duran..
Geçmezdi yüreğimin sızısı..
İçimi delip geçerdi da, bir türlü geçmezdi..
Sızlardı her bir hücrem.
Odam bazen karanlıktı..
Kaleme asılı kelimelerim intihar ediyordu teker teker..
Ben bazen gülüyordum..
Ödüm patlardı gözümün aynaya ilişmesinden..
Kızarmış gözlerime bakmaktan korkardım..
Kendime bile rastlayamazdım puslu anılar arasında..
Rastlasam korkardım.
Korksam; ben biraz ağlardım..
Gözyaşlarımı silecek biri olmadığından,
Yalnızlığıma ağlardım biraz..
Biraz kırgınlığıma..
En çok da gözyaşıma sebep uğurlayamadıklarıma..