İç/ten Kopan Rüzgar
Rüzgarlar kifayetsiz kaldı baharımın sonunda. Gel/se (idi) keşke.
V/arsın beyaz acılar da yağsın üstüme
tozlarla avunmak var zaten kaderde
V/arsın sürgün gibi savursun hayat
gözyaşları alışkanlık kelimesini oturtmuşken kadere.
boş çerçevelerimle
baksam da dünyaya
belki renkler sunarlar dünyama bir bir.
isterim ki yüreğimi bilsinler isterim
sadece nefes değil,düştür dünyalar.
.............bir imza at! sen de sonra.
..................belki anımsarım tozlu yapraklarımı .
............................ve ben de içime çekerim nefesimi
...........üflerim dağlara taşlara.
................hüznü onlara anlatırım.
....................yakar geçer acılar da,yağmurlarla yeniden doğarım.
.........resimleri sıralarım gözler önüne
.....kimse bilmesin derken dudaklarım
...............bilmesin ünlemlerim, bilmesin acı.
.......................acı acıyı bilmesin derken ben
..........gözyaşlarım gömülsün gözlerine.
........ve sonra güvercinlerimi uçurayım sana
.....öldüler desinler gözlerine
............öldüğümü bil.
....................öldüğümü bil isterim.
.........gözlerine acıyı gömsünler.
................yine de aşkı* bil isterim.
.....................akmayan gözyaşlrında,ya benim kurumuş gözyaşlarımda
..........nefesini gelipte toprağıma göm isterim.
'belki de toprağımda nefes alabilirim.
09./