İdam Güncesi

sen hiç topal atla cenk meydanında vuruştun mu be Ziya

henüz ölmemiştim o zamanlar

ölmemişti bizim çocuklar

şiirler de bu kadar anlamsız değildi ha

her dizede bin anlam kuşanırdı başkaldırışlar

manşetlerde adım okunurken

en çok

terk ettiğim akşam gözlü kadınlar ağlardı

ve yüreğim

teselliyi onların gözyaşlarında arardı

hepsinin saçları mona rosa kokar

hepsinde ağzım efkârı tadardı be Ziya

içmeyi de bilmezdim o zamanlar

Müzeyyen söyler ben ateşi karardım

erkek adam ağlamazdı ya Ziya

ağladığımı kendimden bile saklardım

çok sonra eski bir dosttan duydun

Süreyya kendini asmış

birkaç satır vedayı çok görmeden kendine

ilmek ilmek dara çekilişlerim bu yüzdendi

sırf bu yüzdendi sessizliğim

son bir defa göremeyişim

ve alnından öpemeyişim sızardı iliklerime

hayırsız herifin tekiydim işte

son mektubum Feride'den gelmişti

'gayrı dayanamam ben bu acıya

ya beni de götür ya sen de gitme' diyordu

ben gittim

gittim ya Ziya

sanki bir memleket terk ettim

kirlendim

ziftlendim

Feride'nin son bakış izlerini gözlerimden silemedim

sen hiç kanayan dizlerinle cenk meydanından savuştun mu be Ziya

henüz ölmemiştim o zamanlar

öldürülmemişti aşklar

anamın nasırlarındaki şefkat gibiydi inançlar

kaldırımları omuzlarında taşıyan bir şairdim

ve en çok babamdan çekinirdim

her gece duvarlara yıldız işler

her şafak büyülü düşlerde gezinirdim

kaçaktım

açtım

yakalandım

kimyası bozuk adamlar tanıdım

babayiğit çocuklar

her birinden bir anı kaldı feri sönmüş gözlerime

kimsesizliğime

bir gece hayli geç bir saatte

dalına çaput yerine urgan bağlı o ağaca yollandım

işkence mühim değil de Ziya

ölmezden evvel anamın ellerinden tutamadım

baba diyen bir çocuğun sesiyle bayramlaşamadım

şimdi benden kalan dizeleri okuyormuş bizim çocuklar

sen hiç bir mezarın adı oldun mu be Ziya