İğneli Kasım Düşleri

Ummandan gelen
Sureti kazıdı
Beyninin derinlerine
Bir çırpıda

Düşünmedi
İnsanın kanayabileceğini
Çünkü
O
Hiç kanamamıştı

Tükürerek kustu
Uzaklı sevdaların yüzüne

Nasılsa
Umuttu
Sancısız güz
Ekim toprağında

Oysa
Zamanın çeperinde
Eskiyip
Tez
Tükendi
An'a
Mutlanan günleri

Alıp ham yanına
Kasım düşlerini
Göğün kararan göğsünde
Aç/tı
Gecenin gözlerini

Sinsiliğinin
Eğe kemiğinden törpüledi
Yalnızlığını
Sarsak kelimelerle

Yeniden
Uzattı sesini
Bilmediği
İklim yolcularına

Nefesinin
Soğuk rüzgârında
Üşüyüp
Kefensiz yatanların
Yanı başına devrildi kırgın yaşamlar


Ve
Uyanmadılar bir daha
Yabancı sabahların koynuna

Yol bitti