İhâneti Görenlerin Türküsü

upuzun

falçatalarıyla geldi ihânet

külrengi ve kocaman korkularıyla

saçak aralarında duyduğum

serçe tıkırtıları mı tek-tük

yanıtlayamam

ne sevinçler engellendi

siz görmediniz

bu balkonlarda

o bitirim duyguların yönlendirdiği

birtakım genç adamlardı çoğun

geçerlerdi sevda sınavlarından

yakışıklıydılar

çağcıldılar

afacandılar

doğrusu: kırılmışlardır daha

konuğu olunca böyle derinden

kurşunî günlerin

gidenler

gidenlerimiz

türkülerle bayraklarla döneceklerdi

uçuk-mâvi yeminler

tabanca yüreklerle

çok bakımsız sakallarında seyrederdim hep

nasıl da parlatırlardı

en güzel hüzünleri

geceyarılarından kalma

kamyon sürücüleri

mapushânelere yürürken görüşmeciler

ufuklar tepelerin ardında

haşmetle ürperirlerdi

simitçiler, asıl onlar bilirdi

karşılamasını seher vakitlerini

balıkçılar

ekmek için, nâmus için

küreklere şehvetle yapışanlar

tuzlu ve poyraz kokan küfürlerini

akıtırdı yakamozlara

sormayın sormayın

onları da bilirim

bol kıvırcık saçlarını

bumburuşuk yastıklardan

kaldırıp kaldırıp

güneşe gülümsemeyi

kuvvetle benimseyen kız çocukları

sizi de unutmadım

imrenirdim

bir siz becerirdiniz

kralsız, tapınmasız yaşamasını

ah, benimse kıyılarım

kuşkulu tutanaklarla kirletilmek istenen

eşkıya yokuşlara yolladığım

kırmızı karanfillerle kanayacaktı

denizler imzalayacaktım ben

göklere doğru

dağlar konuşacaktım

nerdesiniz

uzun menzilli selâm

gelincik çağrışımlı iz

baksanıza!

gözyaşı ve yıkımlarla

kanıtlandı ömrümüz

upuzun

o külrengi

kocaman kollarıyla

ihânet gelmeseydi

tersine dönmeseydi

son saatlerde

akrep ile yelkovan

(*): Çıkın, Temmuz-Ağustos 2001, Sayı 5