İhtar

(Balona rövaşata atan adama...)


An kemale erdiği vakit
Yürümek bir eyleme dönüşüyor
Yollar çoktan çoğul eki almış
Kafada bin türlü dert,
Cepte beş kuruş yok,
İflahın sökülmüş yalnızlıktan.
Tüm saldırılarına karşı hayatın
Hırıltılı bir refleks,
Bir karşı saldırı,
Son baş kaldırı.
Bütün gücünü omuzlarının ortasından alıp
Alaycı bir sevinçle
Diz kapağındaki çukura yayarak
Parmak uçlarındaki sızıda
Toplayaraktan
Kaburgaların kırılırcasına
Göğün ipini koparırcasına
Kalktığın o rövaşatadan sonra
Akla gelen ilk soru:
Bu da mı gol değil?

Küfür ki bir gölge, ağaçsız
Zaman ki bir balon
Apansız
Gülümsüyor delikten
Kanlara düştü kalen.
Ve yine ıskaladın
Tekrardan kalkacaksın
Tükürdüğün zeminden?

Ey buruk gülüşlerin yansısı.
Ey tabanlarımın dinmez sızısı.
Yeter dur ki bileyim azot soluduğumu
Vurun lan ki göreyim topraktan oldugumu
Yarım bıraktığımız bu son şarkı olsun.
Kifayetsiz döngüler
Ve neştersiz övgüler
İlham vermiyor artık.
Yolumun sadakası
Gözlerinden alçaldı,
Kurbanın olam çocuk
Yalvarmayı kes!
Bıktım sabaha kalkmaktan
Usandım ağlamaktan
Pes!