İhtimâller Ve İki Deli...

-Adam;

Şehir bağlamış al kurdeleyi beline
Saklar namusunu kuytularda
Üzerinden geçen onca insana inatla...



Gökyüzünün küskün laciverti
Akıtır hüznünü okyanuslara
Yakamoz zannederiz biz o canhıraş kıpırdanmaları
Acıdandır bunca birikinti
Denizin yakıcı tuzu gözyaşlarındandır oysa



Bilir misin ki,
Ecelidir beklenti sevmelerin
Kadınım,
Derdim okyanuslardan da çok
Senin için bile olsa
Avuç açamam Tanrıya
Yüreğim ellerimde,
Kanayan yara...





-Kadın;

Yüreğinden düşüyorum tohumların
Her çiçeği hüznümden gebe bıraktım belasına
Duan duamdan uzak
Yüzüm ak duvağımdan...
Tut iki yakamdan silkele beni
Kanayan avuçlarına bırakacağım ümitlerimi...
Yeter ki gel,
Dene kendini bende bir daha...





-Adam;

Düşlerim flu çizgiler gibi sislerin ardında
Aydınlanmaz olur gün
Günahlarım tokatını bir bir çarparken suratıma
Ne olur,
Beni bir daha şiirlerinde yazma
Biliyorsun...
Gökkuşağı kadere yansımıyor,
Renkli kalemlerle çizilmiyor dünya...





-Kadın;

Ne yana dönsem yüzün var hayret
Mimiklerin asılı bir çerçeve gibi insan suratlarında
Aşk yazılmadıkça uçar gider
Sende biliyorsun
Bir tek sana coşar kelimelerim
Girme şiirlerimin ağdalı günahına...
Sen sadece gel,
Dene kendini bende bir daha...





-Adam;

Ömrümün melankolisi dolanırken dilime
Hayatın sancısını doladım
Tenim kokan saçlarından hücrelerime
Gece arsızca düşer yatağımın içine
Yalnızlık gelinlik kız gibi
Süzülür önümde
Öpemem seni sözlerinden,
Gelemem...
Yasaksın gönlüme





-Kadın;

İmkansızlık sevişir aşkla her gece
Eros ilk çaresizleri vurur kalbinden
Sana şehirler aldım ey adam,
Yeter ki kayıp gitme
Bilinçli işlediğim günahlarımdan...
Gel...
Yalnızca gel...
Ben bir ses,
Bir nefes olup akacağım damarlarından...





-Adam;

Şeytan yükleniyor omzuma
Boş verdim
Hüznüme de,
Kendime de...
Gel...
Yine de;

Yak beni şair !
Deneyeceğim seni ihtimâllerimde,
Elindeki ateşi bekletme
Görmüyor musun?
Ardında ki insanlık
Ölü bir cana hayat vermek üzere...



Elif Sezgin/ Hakan Can Öztürk Düet?i