İhtiras

Bu ihtiras, 

Kendi gölgesini ısıran siyah bir hayvan
Gecenin en kör noktasında nefesimi kemiriyor
Bir çukur gibi büyüyor içimde
Hatıralarım çoğaldıkça ben azalıyorum

Yalnızlık artık bir misafir değil
Dizlerimde çöreklenmiş kadim bir yaratık
Kulaklarıma karanlık dualar fısıldıyor
Ayaklarımı soğuk bir zincire bağlıyor

Gözlerimin ardı daimi bir gece adeta
Hiçbir sabah uğramıyor buraya
Gökyüzü çoktan çürümüş
Yıldızlar bile bulanık

Rüzgâr, yüzümü yoklamak ister gibi
ama o bile uzak 
Karanlık beni seçmiş
Diğerlerinden daha sessiz olduğum için belki

Kalabalığın ortasında, görünmez bir mezar taşı gibi
Gölgesi kendinden ağır bir yalnızlık taşıyorum
Adım attığım her yerde
Toprak önce benden korkuyor gibi titriyor

Bu dünya beni içine almıyor artık
Kapılar yüzüme kapanmıyor

                                                beni hiç fark etmiyor
Varlığım, kırık bir lambanın
                                                titreyen son ışığı kadar geçici

Bu ihtirasın ağırlığı
                                 Kendi ruhumu taşıyamaz hale getirdi beni
Ellerim sanki geceden yapılma
                                                     dokunduğu her şeyi solduruyor

Dünyada kalamam artık
Çoktan bırakmış beni
Sadece geç kaldığımı yeni fark ediyorum
Karanlık dışarıda değil
Kaburgalarımın içinde büyüyor

ve ben artık
kime/neye/nereye ait olduğumu bile bilmiyorum